De 10 van DC | Ralph Kleingeld

Einde van een tijdperk | Een portret

6 juni 2021 | Ralph Kleingeld BPLA | Artikelen

Een reorganisatie zette een streep door hun dienstverband. Het hele team 'Commercie Defined Contribution' van de afdeling Collectief Pensioen bij Nationale-Nederlanden werd naar huis gestuurd als gevolg van die reorganisatie. Samen goed voor zo'n 300 dienstjaren ervaring en opgebouwde kennis.

Het artikel 'De 10 van DC' bestaat uit een reeks van 10 portretten naar aanleiding van interviews, gehouden in de periode juni 2020 tot en met november 2020.

Klik op één van de 9 kleine foto's om naar de andere portretten te gaan.

beeld | Ralph Kleingeld - Photography

Stilzitten is niet zijn ding. Al van jongs af aan wordt zijn vrije tijd ingevuld door nevenfuncties. Of het nu een redacteurschap is of organisator van evenementen, hij kan op die manier zijn ei kwijt. Naast zijn fulltime baan bij Nationale-Nederlanden start hij in 2005 ook nog een kleine onderneming om er 1 dag in de week aan de slag te gaan met het ontwerpen en realiseren van projectwebsites. Een keuze waar hij geen dag spijt van heeft gehad. Zeker nu hij na 35 jaar dienstverband voorgoed de deur achter zich dicht trekt bij het verzekeringsconcern. Dankbaar dat hij zich zo lang in diverse functies verdienstelijk heeft mogen maken, vertrekt hij door een reorganisatie per 1 oktober 2020. Ralph Kleingeld maakt zich op voor een toekomst buiten de financiële dienstverlening.

Op de middelbare school, waar hij de examenklas twee keer doorloopt, slaagt hij in 1982 voor zijn havo diploma met een aantal exacte vakken in het pakket. Hoewel hij van huis uit niet gestimuleerd wordt om verder te leren, is hij er zelf wel van doordrongen dat hij een vak wil leren. De combinatie leren en werken trekt hem. Voordat de oproep voor het vervullen van zijn militaire dienstplicht komt, solliciteert hij naar diverse functie.

Na afwijzing in een lange procedure bij de Rijkspolitie besluit Ralph het bij de Koninklijke Luchtmacht als jachtvlieger te proberen. Daar blijkt hij wel geschikt te zijn als helikopterpiloot en vluchtleider. Omdat er op dat moment geen vacatures zijn voor die functies, besluit hij een vervroegde vervulling van zijn militaire dienstplicht aan te vragen. Dat wordt gehonoreerd, waardoor hij in 1984 zijn zes maanden opleiding aan de School Reserve Officieren en Kader Infanterie (SROKI) in Ermelo start. Terwijl hij in het leger zijn dienstplicht vervult, doet hij nog één verwoede poging om als Officier speciale diensten (OCOSD) aan de slag te gaan. Het wordt hem echter duidelijk dat zijn toekomst niet geüniformeerd zal zijn.

Vlak voor hij afzwaait, maakt zijn oudere broer hem attent op een tweetal advertenties van grote bedrijven die administratief personeel zoeken. Hij solliciteert op beide functies en mag na de gebruikelijke procedures bij beide bedrijven verschijnen. Hij verkiest Nationale-Nederlanden boven Shell. Na een half jaar interne opleiding en stage gaat hij echt aan de slag. Het is de start van een langdurig dienstverband met diverse functies, vooral in het pensioendomein.

❝

Die racefiets had vering moeten hebben.

Nog thuiswonend hoeft hij van zijn eerste maandsalaris die hij van de verzekeraar ontvangt geen kostgeld te betalen. Hij spendeert het volledige bedrag aan een nieuwe Koga Miyata, de racefiets die al een tijd op zijn wensenlijst staat. "Een goede investering," zegt hij zelf. Nu - bijna 35 jaar later - staat diezelfde fiets nog steeds rijklaar in de schuur. Er worden wel minder kilometers op gemaakt dan de eerste jaren. Zijn nieuwe mountainbike met alle moderne snufjes is verleidelijker. "Die racefiets had vering moeten hebben," grapt hij.

Het is niet de enige 'mega' aanschaf die hij in zijn jonge jaren doet. Zijn hele 'Zilvervloot-rekening' van 3.600 gulden gaat op aan maar één ding: zijn eerste Canon EOS met bijbehorende objectieven." Op mijn achttiende een heel bezit. Eindelijk kon ik de - af en toe - in bruikleen hebbende fotocamera van mijn broer vervangen door een eigen camera," verdedigt hij zijn aankoop. Begonnen op zijn tiende met een Varsity Box No. 2 camera, een door Coronet in 1937 geïntroduceerd vierkant boxje van Engelse makelij, waarbij in de zoeker alleen schaduwbeelden waarneembaar zijn, was hij klaar voor het 'echte' werk. Tenminste, dat dacht hij. Er moest nog heel wat oefening aan te pas komen voor de resultaten in eigen ogen goed te noemen waren. En dat in een tijd dat je moest wachten tot het fotorolletje ontwikkeld en afgedrukt was. De body is inmiddels vervangen door een digitale versie, maar de dure objectieven worden nog wekelijks gebruikt. De Varsity Box siert een plank boven zijn bureau.

Zijn hobby groeide uit tot meer. De amateurfotograaf werd beeldmaker, met een 'eigen wijze' van fotograferen. Eind 2018 resulteert dit zelfs in een nominatie van het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam.

beeld | Ralph Kleingeld - Photography

❝

Het was stil verdriet.

Het is niet vanzelfsprekend dat Ralph zichzelf desgevraagd zonder aarzeling als gezinsman omschrijft. Na zijn huwelijk met de vijf jaar jongere Esther vestigt het jonge echtpaar zich in een pittoresk dorpje op het Zuid-Hollandse eiland Voorne-Putten, waar het een tot woonhuis omgebouwd gedeelte van een boerderij gaat bewonen. Als in de eerste jaren van het huwelijk vervulling van hun kinderwens uit blijft, storten zij zich beiden op jongerenwerk en andere activiteiten in de kerk.

Er valt een stilte in het gesprek. Zeven maanden onderzoek in het toenmalige Dijkzigtziekenhuis bevestigt na vier jaar huwelijk dat het jonge echtpaar geen kinderen kan krijgen. Na het horen van deze boodschap barsten ze in de auto op de parkeerplaats van het ziekenhuis in tranen uit. Het beroert hem zichtbaar nog steeds. De intonatie van zijn stem verandert als hij vertelt over het stille verdriet dat ze hierdoor jaren hebben gekend.

❝

Wonderen bestaan.

Hij haalt diep adem en glimlacht. "Maar het was niet het einde van het verhaal," vervolgt Ralph. Drie jaar later neemt het leven een verrassende wending. Bij controle van de nierfunctie van zijn vrouw blijken haar nieren - ondanks allerlei vage klachten - perfect te werken. De arts heeft een andere boodschap voor hen. Esther is zwanger. Na de geboorte van hun zoon volgen er nog twee dochters. "Je emoties stuiteren alle kanten op als jaren later blijkt dat je toch kinderen kunt krijgen," legt hij uit, "Wonderen bestaan, wonderen van God." Het gaf hem een andere kijk op dingen in zijn leven die hij tot nu toe belangrijk vond. "Het is prachtig je kinderen uit te zien groeien tot volwassen mensen," vervolgt hij, "Ieder met hun eigen unieke identiteit. En daar dan een rol in te mogen spelen." Er valt opnieuw een stilte.

❝

Blijvend studeren.

Zijn werkgever stimuleert medewerkers om continue te leren. Zo grijpt Ralph zijn kans om alsnog een hbo studie te volgen. Op zijn 50e studeert hij af als Bachelor in Pensions and Life Assurance (BPLA) aan Oysterwyck Hogeschool in Tilburg. Terwijl de contouren van de jaren geleden ingezette reorganisatie bij Nationale-Nederlanden zich steeds duidelijker aftekenen, wordt het thuis ook onderwerp van gesprek. Hoewel het nog enkele jaren duurt voordat de reorganisatie ook zijn functie treft, wordt thuis kritisch gekeken welke gevolgen ontslag voor het gezin zal hebben. Als éénverdiener niet geheel onbelangrijk.

Nu het lijkt alsof Nederland op veel gebieden tot stilstand is gekomen door het coronavirus, richten Ralphs zorgen zich voornamelijk op zijn 82-jarige moeder. Sinds een klein jaar weduwe en nog zelfstandig wonend, bezoekt hij haar met regelmaat. Samen wandelen en veel praten. Niet alleen over hoe zij met het verlies van haar man en hij met het verlies van zijn vader om gaan, maar ook met de omstandigheden die COVID-19 met zich meebrengt. De gevaren van een sociaal isolement liggen op de loer. Maar hij heeft er vertrouwen in dat het bij zijn moeder niet zover komt.

❝

Dankbaarheid is op zijn plaats.

"Nú afscheid moeten nemen van wat zo eigen voelt, is niet makkelijk," beaamt hij. Na moeten gaan denken over een veranderende toekomst. Met alle onzekerheden, gedachten en gevoelens die daarbij loskomen. "Ik ga het beleven."

Ondanks dat hij na 35 jaar dienstverband door een reorganisatie bij Nationale-Nederlanden moet vertrekken, is hij dankbaar dat hij er al die jaren heeft kunnen werken. "Een goede baan is een zegening," zegt hij, "Daarvoor is dankbaarheid op zijn plaats." Hij ziet zichzelf niet als overbodig verklaard. "Natuurlijk," legt hij uit, "Mijn vertrek is geen eigen keuze, te jong om al te kunnen stoppen met werken, maar hoe je naar je omstandigheden kijkt, is wel een keuze, vanuit een blik achterwaarts of een blik voorwaarts." Bewust kiest hij voor dat laatste. Zijn ontslag ziet hij als een unieke mogelijkheid van zijn hobby zijn vak te maken. Gebruik makend van de faciliteiten die zijn werkgever via de CAO bij ontslag biedt, gaat hij vanaf medio september opnieuw studeren. In Breda. Voor vakfotograaf. Na het afstuderen wil hij zich begin 2022 als zelfstandig fotograaf vestigen.

De glimlach op zijn gezicht spreekt boekdelen.

Klik op één van onderstaande 9 kleine foto's om naar de andere portretten te gaan.